„Andruty kaliskie” to cienkie krążki o regularnych brzegach, lekko połyskującej, kolorystycznie niejednolitej, gładkiej powierzchni o średnicy 15 do 17 cm i grubości 0,8 do 1,5 mm. Charakteryzują się barwą jasnokremową, poprzez słomkową aż do ciemnozłotej. Są lekko słodkie, delikatne, kruche, suche i gładkie.

Tradycja kaliskich andrutów zajmuje ważne miejsce w dziejach miasta nad Prosną. Narodziny produktu giną gdzieś w bogatej historii Kalisza. Etymologia słowa nie jest ustalona, wiadomo jedynie, że nazwa znana była już w XVIII wieku. Według Zygmunta Glogera w XVIII wieku andruty podawane były na deser. Bliższe informacje o andrutach pochodzą dopiero z połowy XIX stulecia. Wiele wskazuje, iż produkcja andrutów kaliskich ugruntowała się około 1850 r. w momencie ukształtowania się mieszczańskich zwyczajów i ustabilizowania materialnego miasta. Powszechnie kultywowanym zwyczajem było spędzanie wolnego, niedzielnego czasu na spacerach całymi rodzinami w parku nad Prosną, gdzie spacerowicze mogli kupić andruty. Świadczy o tym tradycja ustna, przekazywana zarówno w rodzinach producentów tego wyrobu, jak i pośród jego konsumentów. Charakterystyczny wyrób kaliski pojawia się także we wspomnieniach jego mieszkańców, utrwalanych na fotografiach i w postaci pisemnej.

W Unii Europejskiej zostało zarejestrowanych także sześć innych polskich produktów regionalnych – „bryndza podhalańska” i „oscypek” jako Chronione Nazwy Pochodzenia oraz miody pitne: „półtorak”, „dwójniak”, „trójniak” i „czwórniak” jako Gwarantowane Tradycyjne Specjalności.

Tym samym już 10 polskich produktów zostało wpisanych do unijnych rejestrów. Informacje na temat zarejestrowanych produktów można znaleźć tutaj:

http://www.minrol.gov.pl/DesktopDefault.aspx?TabOrgId=1720&LangId=0

 

Źródło: MRiRW